தாய்மை - சில கேள்விகள்

அண்மையில் ஒரு தாயும் அவரது மகளும் என்னை சந்திக்க வந்தனர். தாய்க்கு சுமார் 45 வயதும், மகளுக்கு சுமார் 22 வயதும் இருக்கலாம். ஒரு ஊடக நண்பரின் அறிமுகத்தால் அவர்களை சந்தித்தேன்.

அந்தத் தாய் பல காலமாக அவரது கணவரை பிரிந்து வாழ்கிறார் என்பதை அவரை என்னிடம் அனுப்பிய ஊடக நண்பர் முன்பே கூறியிருந்தார். அவர்கள் எதற்காக என்னைப் பார்க்க வருகிறார்கள் என்பதை நானும் கேட்கவில்லை, ஊடக நண்பரும் கூறவில்லை. ஏதாவது சட்டப்பிரசினையாக இருக்கலாம்! என்று நான் யூகித்தேன்.

குடும்ப பிரசினைகளுடன் வருபவர்களை முதல்முறை சந்திக்கும்போது நான் என் அலுவலகத்தில் சந்திக்க விரும்புவதில்லை. எனவே அவர்கள் என்னை சந்தித்த இடம் சென்னை மெரீனா கடற்கரை. பரஸ்பர அறிமுகத்திற்கு பின், பிரசினை குறித்து பேசுவார்கள் என எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் அவர்கள் தடுமாறியது தெரிந்தது. எனவே மகளை ஒரு பொய்யான காரணம் கூறி அங்கிருந்து சிறிது நேரத்திற்கு அகற்ற முயன்றேன். அதைப் புரிந்துகொண்ட மகள் மிகவும் நாகரீகமாக அங்கிருந்து நகர்ந்தார்.

தாய் பேசத் தொடங்கினார். அவர் காதலித்த நபரை இருவீட்டார் சம்மதத்துடன் திருமணம் செய்துள்ளார். திருமணமான சில நாட்களிலேயே அவருக்கும், அவரது கணவருக்கும் பல்வேறு அம்சங்களில் கருத்து வேற்றுமை ஏற்பட்டுள்ளது. கருவுற்ற நிலையில் கணவனை பிரிந்துள்ளார். சுமார் 22 வயதில் இருக்கும் அவரது மகள் இதுவரை அவரது தந்தையை பார்த்ததில்லை.

தாயின் பிரசினையை அவரே கூறுவார் என்று எதிர்பார்த்தேன். ஆனால் அதற்கான வழி தெரியாததால், அவர் கூறும் கதையை நிறுத்தி பிரசினையை கூறுமாறு கேட்டேன். சுற்றிவளைத்து அவர் கூறியதன் சுருக்கம் இதுதான்: என் மகளுக்காக நான் என் வாழ்வையே தியாகம் செய்தேன். ஆனால் அவள் புரிந்து கொள்ள மறுக்கிறாள். தேவையின்றி கோபப்படுகிறாள். எடுத்தெறிந்து பேசுகிறாள். மரியாதையே கொடுப்பதில்லை.

எத்தனை காலமாக மகள் இவ்வாறு இருக்கிறாள்? என்று கேட்டேன். குழந்தைத்தனம் மறைய, மறைய அவளிடம் முரட்டுக்குணம் உருவானதாக கூறினார். முன்கோபம், பிடிவாதம் ஆகியவை நீண்ட நாட்களாக இருப்பதாக கூறியஅவர், அண்மைக்காலமாக அமைதியின்றி, கோபக்காரியாக, எடுத்தெறிந்து பேசுபவளாக மாறிவிட்டாள் என்று கூறினார். அதற்கான காரணம் தெரியவேண்டும். மகளுக்காக தாம் செய்துவரும் தியாகம் அவளுக்கு புரிய வேண்டும். மகளுக்கும், தனக்கும் இடையே இணக்கமான சூழ்நிலை நிலவ வேண்டும் என்றும் அதற்கு நான் உதவ வேண்டும் என்றும் கேட்டுக்கொண்டார். அதுவரை அவர் அடக்கி வைத்த அழுகை, அவரது கட்டுப்பாட்டை மீறவே உடைந்து அழ ஆரம்பித்தார். அவரை ஆறுதல் படுத்தினேன்.

தொலைபேசி மூலம் அவரது மகளை அழைக்குமாறு கூறினேன். ஐந்து நிமிடத்தில் வருவதாக பதில் வந்தது. அதற்குள் தாயை சற்று காலாற நடந்துவிட்டு, அவர் மகள் அழைக்கும்போது வருமாறு கூறினேன்.

பொறியியல் பட்டப்படிப்பை முடித்திருந்த மகளின் பார்வையோ முற்றிலும் வேறாக இருந்தது. தாயார் தம் வாழ்வை தியாகம் செய்வதாக கூறுவதையே ஏற்க மறுத்தார்.

என் அம்மாவின் பிடிவாத குணம் எங்கள் சுற்றத்தில் மிகவும் பிரபலம். தான் மிகவும் ரோஷக்காரி என்பதை மிகவும் பெருமையாக கூறுபவர் என் அம்மா! என் தந்தையை காதலித்து திருமணம் செய்த என் அம்மா, அப்பாவை பிரிந்ததற்கான சரியான காரணத்தை இதுவரை கூறவில்லை. அதுகுறித்து நான் சிறுவயதில் கேட்டபோதெல்லாம் அழுதே சமாளித்தார். எனவே என் அப்பாவை என் தாய் பிரிந்ததற்கு சரியான காரணம் இருக்கிறதா? என்பதே சந்தேகம்தான். என் அம்மா மிகவும் அற்பமான காரணத்திற்குகூட சில பேருடன் பல ஆண்டுகளாக பேசாமல் இருந்திருக்கிறார்.

தொடக்கப்பள்ளியில் படித்தபோது என் நண்பர்கள் அவர்களின் அப்பாக்களோடு வருவார்கள். நான் என் தந்தையை பார்த்ததே இல்லாததால் ஒரு முறை அம்மாவிடம், “அப்பான்னா என்னம்மா?” என்று கேட்டிருக்கிறேன். அப்போதெல்லாம் என் தாய் அழுவதைக்கண்டு அந்த கேள்வியை மெல்லமெல்ல என்னுள்ளேயே புதைத்துக் கொண்டிருக்கிறேன். தந்தைகளோடு வரும் என் நண்பர்கள் மீது பொறாமை கொள்ள ஆரம்பித்தேன். தந்தையோடு பைக்கில் பள்ளிக்கு வருபவர்கள், தந்தையின் கைப்பிடித்து நடந்து செல்பவர்கள் மீதும் வெறுப்பு வளர்ந்தது. நான் செல்லும் இடமெல்லாம் என் வயதொத்தவர்கள் தத்தம் தந்தையோடு வந்ததால் வெளியில் செல்வதையே வெறுக்கத் தொடங்கினேன்.

அப்பாவே இல்லாமல் போனதால் பெரியப்பா, சித்தப்பா, அத்தை போன்ற உறவுகள் இல்லாமல் போனது. என் தாயின் குடும்பத்தினரிடமும்கூட என் அம்மா சுமூகமான உறவை கொண்டிருந்ததாக தோன்றவில்லை. பள்ளிவிடுமுறை நாட்களில் நான் தாத்தா, பாட்டி, பெரியப்பா, மாமா என்று யார் வீட்டுக்கும் போனதில்லை. உறவினர் வீட்டு விசேஷம் என்று எந்த விழாவிலும் கலந்து கொண்டதில்லை. சில நேரங்களில் என் அம்மாவின் முகமும், பழக்கமும், அவருடைய அன்பும், அக்கறையும்கூட எனக்கு சலித்துப்போகவும், புளித்துப்போகவும் ஆரம்பித்தது.

என் அம்மாவின் நண்பர்கள் அத்தனை பேரும் பெண்களாகவே இருந்ததால் ஆண்களுடன் பேசிப்பழகுவதற்கான வாய்ப்பே எனக்கு இருந்ததில்லை. இது எனக்கு பள்ளிப்பருவம்வரை பெரிய பிரசினையாக தெரியவில்லை. ஆனால் கல்லூரி செல்லும்போது இது பெரிய பிரசினையாக உணர்ந்தேன்.

ஆனால் ஆண்கள் எனக்கு அன்னியமாகவே தெரிந்தனர்.  இதற்கிடையில் அம்மாவின் அன்பும், அக்கறையும் கண்காணிப்பாக மாறியது. நான் யாருடன் பேசுகிறேன் என்றெல்லாம் கண்காணிக்க ஆரம்பித்தார்.

உலகின் பல முக்கியமான அம்சங்களை நான் இழந்திருப்பதாகவும், இழந்து கொண்டிருப்பதாகவும் உணர்ந்தேன், உணர்கிறேன்.

என் அப்பா எப்படிப்பட்டவர் என்பது எனக்கு தெரியாது. அவர் என் அம்மாவை கொடுமைப்படுத்தியிருக்கலாம். அதுகுறித்தெல்லாம் என் அம்மா என்னிடம் பேசியதே இல்லை. ஆனால் அம்மாவின் அணுகுமுறை என்பது எளிதானது அல்ல. அவர் நம்புவதும், செய்வதும் சரியென்றே எப்போதும் முரட்டுத்தனமாக நம்புகிறவர். அவரது பல நம்பிக்கைகளும், நடைமுறைகளும் எனக்கே உடன்பாடில்லாதவை. என் தந்தையும் அதேபோல என் அம்மாவோடு முரண்பட்டிருக்கலாம். இந்த கருத்து முரண்பாடுகளை தவிர்க்க என் அம்மா எந்த முயற்சியும் செய்திருக்கமாட்டார் என்று உறுதியாக நம்புகிறேன். ஏனெனில் என் அம்மா எப்போதும் சரியாக சிந்தித்து, நடப்பதாக அவர் திட்டவட்டமாக நம்புகிறார்.

இதன் விளைவாகவே அவர் என் அப்பாவை பிரிந்திருக்க வேண்டும். குறையே இல்லாத மனிதர்கள் இந்த உலகத்தில் இருக்கமுடியாது. என் அப்பா தவறேதும் செய்தாரா என்று எனக்குத் தெரியாது. அவர் தவறே செய்திருந்தாலும், அதைப் புரிந்துகொண்டு திருந்திவாழ்வதற்கான முயற்சியை என் அம்மா செய்திருக்க வேண்டும். ஆனால் என் அம்மா அப்படிப்பட்ட ஆளல்ல! என் அம்மா மேற்கொண்ட அவசர முடிவுகளே அவருடைய வாழ்க்கைக்கு பிரசினையாகி இருக்க வேண்டும். இதில் தியாகம் என்று அவர் சித்தரிக்கும் வார்த்தைகளுக்கெல்லாம் எந்தப் பொருளும் இருப்பதாக நான் கருதவில்லை.

என் அம்மாவின் இந்தப்போக்கால் அவர் மட்டும் பாதிக்கப்படவில்லை. நானும் மிகவும பாதிக்கப்பட்டிருக்கிறேன். குழந்தைப் பருவத்தில் ஒரு தந்தையின் அரவணைப்பை இழந்திருக்கிறேன். அம்மாவின் அன்பிற்கு எந்த விதத்திலும் குறைவில்லாதது அப்பாவின் அரவணைப்பு. அதை அம்மா மட்டுமல்ல யாருடைய பதிலீட்டாலும் ஈடுசெய்ய முடியாது. இன்றுவரை என் வாழ்வின் ஒவ்வொரு நாளிலும் என் தந்தையின் இல்லாமையை நான் துயரத்துடன் சந்தித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்.

இதுமட்டுமல்ல! என் வாழ்வில் எந்த ஆணுடனும் இயல்பாக உரையாடியதே இல்லை. ஆண்கள் என்பவர்கள் வேற்றுக்கிரகவாசிகள், எச்சரிக்கையுடன் பழக வேண்டும் என்ற கருத்தோட்டத்திலேயே வளர்ந்திருக்கிறேன். இன்று பொறியியல் பட்டதாரியாகி பணிக்கு செல்லும் நிலையிலும் என்னால் இயல்பாக பழக முடியவில்லை. இந்தக்குறை காரணமாக என் சக பெண் பணியாளர்களிடம்கூட நெருங்கமுடியவில்லை.

என் வயதில் உள்ள பெண்கள் அனைவரும் தங்கள் மணவாழ்வு குறித்து கனவுகளிலும், திட்டமிடலிலும் உள்ளனர். ஆனால் அதுகுறித்து நினைக்கவே எனக்கு பீதியாக இருக்கிறது.

இதற்கெல்லாம் என் தாய்தான் காரணம் என்ற கோபம் என்னிடம் இருக்கிறது. அதை நேரடியாக காட்டவிரும்பவில்லை. எனினும் என் கோபத்தையும் அடக்கமுடியவில்லை. இதே நிலை தொடர்ந்தால் நான் தற்கொலை செய்து கொள்வதைத்தவிர வேறு இல்லை” என்று முடித்தார்.

அந்தப் பெண்ணின் குமுறல் எனக்கு மலைப்பாக இருந்தது.

முதல்கட்ட ஆற்றுப்படுத்தலை (Counselling) தொடங்கினேன். இந்த பிரசினையை முழுமையாக சரிப்படுத்தும் ஆற்றல் எனக்கு இல்லை என்று தெரிந்தது. எனவே அறிவிலும், அனுபவத்திலும் சிறந்த முழுநேர ஆற்றுப்படுத்துனர்களிடம் இவர்களை அனுப்ப முடிவு செய்தேன். அதற்குள் அந்த இளம்பெண்ணின் அம்மாவே மகளின் தொலைபேசியில் அழைக்க அவரை அருகில் வருமாறு அழைத்தேன்.

அம்மாவிற்கும், மகளிற்கும் பொதுவாக சில ஆறுதல் வார்த்தைகளைக்கூறி மீண்டும் விரைவில் அடுத்தகட்ட சந்திப்புக்காக அழைப்பதாக கூறி  அனுப்பி வைத்தேன். அம்மாவின் அனுமதியுடன் மகளின் தொலைபேசி எண்ணை குறித்துக் கொண்டேன். நீண்டகால மனஇறுக்கத்தை இறக்கி வைக்க உதவிய என்னை நன்றியுடன் பார்த்த அந்த மகள் தன் தொலைபேசி என்னை கொடுத்துவிட்டு விடை பெற்றார்.

எனக்குத் தெரிந்த எத்தனை தோழிகள் இதுபோன்று ஒற்றைத்தாயாக குழந்தையை வளர்க்கிறார்கள் என்று எண்ணிப் பார்த்தேன். அவர்களில் எத்தனைப் பேர் நியாயமான காரணத்திற்காக கணவனைப் பிரிந்திருப்பார்கள் என்ற சிந்தனை வந்ததையும் தவிர்க்க முடியவில்லை.

தந்தையை நேரில் பார்க்காமலே இருந்த குழந்தையின் தாய் ஒருவருக்கு இரண்டாவது திருமணம் நடந்தது. “அப்பான்னா என்னம்மா?” என்று தன் தாயை கேட்ட அக்குழந்தை, தாயைவிட இந்த திருமணத்தால் மிகவும் மகிழ்ந்தது. ஆனால் அந்தக் குழந்தையின் தாயும் ஒரு நியாயமற்ற அவசர முடிவை மேற்கொண்டார். அந்தக் குழந்தை மீண்டும் தந்தையை இழந்தது.

+++

ஊடக நண்பர் என்னிடம் அனுப்பிய தாயும் மகளும் மிகச்சிறந்த உளவியல் நிபுணரான நண்பர் ஒருவரின் ஆற்றுப்படுத்தலில் தற்போது உள்ளனர். அவர்கள் இயல்பு நிலைக்கு வருவதற்கு மேலும் சில காலம் ஆகலாம்.

+++

இது ஒரு தனித்த பிரசினையோ, தனிநபர் பிரசினையோ அல்ல என்பது புரிகிறது. இதில் பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல - ஆண்களுக்கும் பல செய்திகளும், கேள்விகளும் உள்ளதாக உணர்ந்தேன். இதை எழுதி இந்த கட்டுரையின் நாயகியான மகளுக்கு அனுப்பி வைத்தேன்.

இந்தச் செய்தியை பகிரலாமா? என்று அந்த இளம் பெண்ணிடம் கேட்டேன். சில நாட்கள் யோசித்தவர், “குழந்தைகள் தினத்தன்று இதை பகிரமுடியுமா?” என்று கேட்டார்.

இதோ பகிர்ந்து விட்டேன்.....!

நரேந்திர மோடி அறுக்க முனையும் தங்க முட்டையிடும் வாத்து

எந்த வாத்தும் தங்கத்தில் முட்டை இடுவதில்லை. எனினும் இந்த சிறுவர் நீதிக்கதை வலியுறுத்தும் கருத்து நினைவில் நிறுத்த வேண்டியதாகும்.

மிகப்பெரும்பான்மை பலத்துடன் நாடாளுமன்றத்தேர்தலில் வென்று ஆட்சி அமைத்துள்ள நரேந்திர மோடியின் ஆட்சிக்கு தனது திறமையை நிரூபிக்க வேண்டிய அவசியம் ஏற்பட்டுள்ளது. எனவே நாட்டை வளர்ச்சிப்பாதையில் கொண்டு சென்றே தீர்வது என்ற லட்சிய வேகத்துடன் அவரது அரசு பீடுநடை போட்டுக்கொண்டிருக்கிறது.

சுற்றுச்சூழலை பாதிக்காமல் “வளர்ச்சி” காணமுடியாது. அதேபோல் மனித உரிமைகளை மீறாமல் சட்டம் – ஒழுங்கை காப்பாற்ற முடியாது என்ற நவீன அர்த்தசாஸ்திரத்தை காங்கிரஸ் ஆட்சி உருவாக்கியது. காங்கிரஸின் அத்தனை கொள்கைகளையும் தனதாக்கிக்கொண்ட பாரதிய ஜனதா அரசும் காங்கிரஸ் திட்டமிட்ட பாதையில் காங்கிரஸைவிடவும் மிக வேகமாக சென்று கொண்டிருக்கிறது.

இதன் ஒரு கட்டமாக நாட்டின் “வளர்ச்சி”க்கு எதிராக உள்ள சுற்றுச்சூழல் சட்டங்களை மறுசீராய்வு செய்து தேவையான மாற்றங்களை செய்ய முடிவு செய்துள்ளது. இம்முடிவின்படி,

(1) சுற்றுச்சூழல் (பாதுகாப்பு) சட்டம் 1986,

(2) வனம் (பாதுகாப்பு) சட்டம் 1980,

(3) வன உயிரினங்கள் (பாதுகாப்பு) சட்டம் 1972,

(4) தண்ணீர் (பாதுகாப்பு மற்றும் மாசுக் கட்டுபாடு) சட்டம் 1974 மற்றும்

(5) காற்று (பாதுகாப்பு மற்றும் மாசுக் கட்டுபாடு) சட்டம் 1981

...ஆகிய சட்டங்களில் தேவையான மாற்றங்களை செய்ய உயர்மட்டக்குழு ஒன்றை கடந்த 29.08.2014 அன்று அமைத்துள்ளது.

இந்த உயர்மட்டக்குழுவின் தலைவராக முன்னாள் மத்திய கேபினட் செயலாளர் ட்டி.எஸ்.ஆர். சுப்ரமணியம் நியமிக்கப்பட்டுள்ளார். இதன் உறுப்பினர்களாக மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகத்தின் முன்னாள் செயலாளர் விஸ்வநாத் ஆனந்த், டெல்லி உயர்நீதிமன்றத்தின் ஓய்வு பெற்ற நீதிபதி ஏ. கே. ஷ்ரீவத்ஸவ், மத்திய அரசின் கூடுதல் தலைமை வழக்கறிஞராக பணியாற்றிய உச்சநீதிமன்ற வழக்கறிஞர் கே. என். பட் ஆகியோர் நியமனம் செய்யப்பட்டுள்ளனர்.

இந்த நால்வரில் ஒருவர் மட்டுமே சுற்றுச்சூழல் குறித்த விவகாரங்களில் முன் அனுபவம் கொண்டவராக தெரிகிறது. மத்திய சுற்றுச்சூழல மற்றும் வனத்துறை அமைச்சகத்தில் செயலாளராக (1997 – 2000) பணியாற்றி ஓய்வு பெற்ற விஸ்வநாத் ஆனந்த் பின்னர் தேசிய சுற்றுச்சூழல் மேல்முறையீட்டு அதிகார அமைப்பில் 2002ம் ஆண்டு முதல் 2005ம் ஆண்டுவரை துணைத்தலைவராக பணியாற்றினார். அப்போது அந்த தேசிய சுற்றுச்சூழல் மேல்முறையீட்டு அதிகார அமைப்பில் தலைவர் பதவியும், மூன்று தொழில்நுட்ப நிபுணர் பதவிகளும் நிரப்பப்படாமல் காலியாக இருந்தது. எனினும் தன் முயற்சியில் சற்றும் மனம் தளராத விஸ்வநாத் ஆனந்த் தனிநபராகவே செயல்பட்டு பல “வளர்ச்சி”த் திட்டங்களுக்கு அனுமதி வழங்கினார். இவருடைய சேவை மனப்பாங்கை புரிந்து கொள்ளாத டெல்லி உயர்நீதிமன்றம், இவர் சுற்றுச்சூழல் குறித்த அடிப்படை புரிதல் இல்லாமல், யாரையும் கலந்தோலோசிக்காமல் தான்தோன்றித்தனமாக அனுமதி வழங்கியதாக கருத்து தெரிவித்தது. இதேபோல் இந்தக்குழுவில் இடம் பெற்றுள்ள உச்சநீதிமன்ற மூத்த வழக்கறிஞர் கே.என். பட், அயோத்தி ராமர் கோவில் – பாபர் மசூதி வழக்கில் பாரதிய ஜனதாவிற்கு ஆதரவாக வாதாடியவர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.

இந்த “உயர்மட்டக் குழு” பாட்னா, பெங்களூரு, ஒடிஷா ஆகிய நகரங்களில் ஓரிரு நாட்கள் மக்களிடம் கருத்து கேட்கும் என்று அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த விவகாரத்தில் கருத்து தெரிவிக்க விரும்பும் மற்றவர்கள் மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சரகத்தின் இணைய தளத்தில் 1000 எழுத்துகளுக்குள் கருத்து தெரிவிக்கலாம் என்றும் கூறப்பட்டுள்ளது. இந்த 1000 எழுத்துக்களை விட அதிக எழுத்துகளில் கருத்து தெரிவிக்க விரும்புபவர்கள் hlc.moef2014@gmail.com என்ற முகவரிக்கு மின்னஞ்சல் அனுப்பலாம். இவை அனைத்தும் பரிசீலிக்கப்பட்டு இந்த உயர்மட்டக்குழு அமைக்கப்பட்ட தேதியிலிருந்து இரண்டு மாதங்களுக்குள், அதாவது 28.10.2014க்குள் அறிக்கை சமர்ப்பிக்க வேண்டும் என்றும் அறிவுறுத்தப்பட்டுள்ளது. 

இந்தக்குழுவில் யாரை உறுப்பினர்களாக நியமிக்கலாம் என்பது குறித்து தம்மிடம் மத்திய அரசு ஆலோசிக்கவில்லை என்று இந்த உயர்மட்டக்குழுவின் தலைவர் ட்டி.எஸ்.ஆர். சுப்ரமணியன் செய்தியாளர்களிடம் தெரிவித்துள்ளார். மேலும் அறிக்கை சமர்ப்பிக்க இரண்டு மாத அவகாசம் என்பது மிகவும் குறுகிய காலம்  என்று கூறிய அவர், சட்டங்களை முழுமையாக சீராய்வு செய்யப்போவதில்லை, தேவையான பகுதிகளை மட்டுமே சீராய்வு செய்யவிருப்பதாகவும் தெரிவித்துள்ளார். அதாவது பன்னாட்டு வணிக நிறுவனங்களின் நலன்களுக்கு எதிராக உள்ள அம்சங்களை மட்டும் பரிசீலனை செய்து நீக்கிவிடுவார்கள் போலிருக்கிறது.

மன்மோகன் சிங் மற்றும் ப. சிதம்பரம் ஆட்சியின்போது வடகிழக்கு மாநிலங்களில் நடந்த “வளர்ச்சி”த் திட்டங்களால் புலம் பெயர்ந்த மக்கள் தமிழ்நாட்டின் மூலைமுடுக்கெல்லாம் உடல் உழைப்புத் தொழிலாளர்களாக மிகக்குறைந்த ஊதியத்திற்கு பணியாற்றி வருகிறார்கள்.

தற்போதைய நரேந்திர மோடி அரசின் “வளர்ச்சி”த்திட்டங்களால் இந்தியா முழுவதுமே பயன் பெறும் போலிருக்கிறது. அப்போது வளர்ச்சி அடையும் பகுதிகளிலிருந்து வெளியேற்றப்படும் மக்கள் எங்கே செல்வார்கள் என்று தெரியவில்லை. இதுபோன்ற பிரசினைகள் ஏற்பட்டால் மீண்டும் அயோத்தி பிரசினை மேலோங்கலாம்.... அல்லது வேறு ஏதேனும் மதக்கலவரம் ஏற்படலாம்.... ஆனால் வளர்ச்சிப்பணிகள் பாதிக்கப்படாது என்று நம்பலாம்.

***

இதெல்லாம் இருக்கட்டும். தீபாவளிக்கு ரிலீஸாகும் திரைப்படங்களில் எந்தப்படம் வெற்றியடையும் என்று சரியாக கணித்தால் நீயும் என் போன்ற தமிழனே...! நாமிருவரும் தோழர்களே...!!

ஃபேண்ட்ரி (Fandry) - இந்திய சமூகத்தின் கண்ணாடி

மதம் சார்ந்த ஒரு மனிதனின் சிந்தனை என்பது மிகவும் சுவாரசியமான  ஒரு உளவியல் ஆய்வுக்கு வழிவகுக்கும் ஒரு அம்சமாகும். அம்மதம் விதிக்கும் கட்டுப்பாடுகளை தனக்கும், தன்னைச் சார்ந்தவர்களுக்கும் மிகவும் தாராளமாக தளர்த்தும் ஒரு மனிதன், தனக்குக்கீழே உள்ளவர்களுக்கு அதே மதம் சார்ந்த கட்டுப்பாடுகளை மிகத்தீவிரமாக விதிப்பதை உணரமுடியும்.

இதில் இந்தியாவில் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் இந்துக்களின் போக்கோ மிகவும் வினோதமானது. கடவுள் தூணிலும் இருக்கிறான், துரும்பிலும் இருக்கிறான் என்று கூறிக்கொண்டே சகமனிதனை சாதியின் பெயரால் அடக்கி ஒடுக்கி துன்புறுத்தும் இன்பம் காணும் வக்கிர குணம் கொண்டது.

பசு மாட்டின் சாணத்தையும், சிறுநீரையும் புனிதமாக கருதும் இந்துக்கள்தான், மனித மலத்தை கையாள்வதை மிகவும் இழிவாக கருதுகின்றனர். விஷ்ணுவின் அவதாரம் என்று கூறப்படும் வராகம் எனப்படும் பன்றியும் பெரும்பான்மை இந்துக்கள் கண்ணோட்டத்தின்படி அருவறுக்கத்தக்கதே!

இந்துக்களின் இந்த போக்கை விமரிசனம் செய்யும் கலை இலக்கிய படைப்புகள் மிகவும் குறைவே! அண்மையில் இத்தகைய போக்கில் அமைந்த ஃபேண்ட்ரி  என்ற மராத்திய மொழி திரைப்படத்தை பார்க்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. வறுமையான குடும்பத்தில் பிறந்தாலும், நகர்ப்புறத்திலேயே வளர்ந்ததால் சாதிய ஒடுக்குமுறைகளை நேரில் பார்த்தறியாத எனக்கு இப்படம் ஒரு புதிய அனுபவத்தை கொடுத்தது. 

ஃபேண்ட்ரி - இந்தச் சொல்லுக்கு மராத்திய மொழியில் பன்றி என்று பொருளாம்.

நாகராஜ் என்ற கவிஞர் இயக்கிய முதல் திரைப்படமாம். முதல் திரைப்படத்திலேயே நம் இமயங்களுக்கும், சிகரங்களுக்கும் இன்ன பிற பட்டம் பெற்ற பிரபலங்களுக்கும் கலையின் கடமையும், பொறுப்பும் என்ன என்ற பாடத்தை புகட்டி இருக்கிறார்.

கிராம சமூக கட்டமைப்பின் கடைசியில் உள்ள ஒரு குடும்பத்தை சுற்றிச்சுழலும் திரைக்களம். அக்குடும்ப வாரிசான ஜாப்யா என்ற பதின்ம வயது சிறுவன், அவன் படிக்கும் பள்ளியில் படிக்கும் உயர்சாதியை சேர்ந்த ஷாலு என்ற மாணவியை ஒருதலையாக காதலிக்கிறான். அவனுடைய மூத்த சகோதரி திருமணமாகியும் வரதட்சணை பிரச்சினை காரணமாக பிறந்தவீட்டிலேயே இருக்க, அடுத்த சகோதரிக்கு திருமண ஏற்பாடுகள் நடந்து கொண்டிருக்கிறது. இந்நிலையில் ஊர்த்திருவிழாவில் நாயகன் குடும்பச் சொத்தான பன்றியும் திருவிழாக்கூட்டத்தில் புகுந்துவிட தெய்வ குற்றமும், தீட்டும் ஏற்படுவதாக உயர்சாதியினர் கருதுகின்றனர். அந்த பன்றியை பிடித்து அப்புறப்படுத்துமாறு ஜாப்யாவின் குடும்பத்திற்கு உத்தரவிடப்படுகிறது.

அந்தப்பன்றியை பிடித்து அப்புறப்படுத்தும்போது ஊரே வேடிக்கை பார்க்கிறது, ஜாப்யா ஒருதலையாக காதலிக்கும் ஷாலு உட்பட. இந்த நிகழ்ச்சி ஃபேஸ்புக்கிலும்கூட அவ்வபோது அப்டேட் செய்யப்படுகிறது.

படம் முழுவதுமே பன்றியை வளர்க்கும் ஜாப்யாவின் குடும்பமே பன்றியாகக் கருதப்படுகிறது. இதற்கான எதிர்வினையாக ஜாப்யா என்ன செய்கிறான் என்பதோடு படம் முடிந்து விடுகிறது.

ஒரு மிகச்சிறிய ஆனால் யதார்த்தமான கதையை கவிதையாக கொடுத்திருக்கிறார் இயக்குனரும், கவிஞருமான நாகராஜ். கேமராவும், இசையும் அவரது எண்ணத்தை முழுமையாக உள்வாங்கி அவரது உணர்வுகளை நமக்கு கடத்துகின்றன.

படத்தில் வெளிப்படையாக அரசியல் பேசப்படவில்லை. அம்பேத்கார், பூலே போன்றவர்கள் சுவர்களில் படமாக அமைதியாக  இருக்கின்றனர்.  கதை நாயகன் ஜாப்யாவின் குடும்பத்திற்கு ஏற்படும் இழுக்கைப்போக்க அவன் மேற்கொள்ளும் எதிர்வினைகூட அரசியல் தத்துவங்களால் உருவாக்கப்பட்டதல்ல, அது மிகவும் இயல்பான வாழ்வியல் தத்துவமே!

+++

திரைப்படங்கள் மீது ஈர்ப்பு இல்லாத எனக்கு இந்த திரைப்படம் குறித்த கவனத்தை ஈர்க்க உதவியது நண்பர் அதிஷா அவரது வலைப்பதிவில் எழுதி ஃபேஸ்புக்கில் பகிர்ந்த விமர்சனம்தான்.

இந்த படத்தை நான் பார்க்கத்தூண்டியது "சாப்ளின் டாக்கீஸ்" நண்பர்கள்தான். திரைப்பட திரையிடலைத் தொடர்ந்து அட்டகத்தி திரைப்பட இயக்குனர் ரஞ்சித் மற்றும் எழுத்தாளர் அழகிய பெரியவன் ஆகியோரின் கருத்துப்பகிர்தல் இருந்ததால் இப்படத்தை பார்த்தேன்.

அட்டகத்தி திரைப்பட படபிடிப்பின்போது அம்பேத்காரின் புகைப்படம் வீட்டிற்குள் இருப்பதுபோல் காட்சி அமைக்க, தான் பெரும்பாடு பட்டதாக இயக்குனர் ரஞ்சித் கூறியபோது எனக்கு அதிர்ச்சி ஏற்படவில்லை. அதை மிகச்சுலபமாக செய்தேன் என்று அவர் கூறியிருந்தால் எனக்கு அதிர்ச்சி ஏற்பட்டிருக்கலாம்.

பார்வையாளர்கள் நடத்திய கலந்துரையாடல் (சிலரது சொதப்பல்களையும் மீறி) சூடும், சுவையுமாக இருந்தது.

+++

மதத்தை ஒழிக்காமல் சாதியை ஒழிக்க முடியாது என்றே நான் நம்புகிறேன். ஆனால் சாதி ஒழிப்பு குறித்து பேசும் பல பிரபலங்கள் மதங்கள் குறித்த தங்கள் பார்வையை தேவையான அளவில் மக்கள் முன் வைக்கவில்லை என்றே தோன்றுகிறது.

சாதியை ஒழிப்பதில் சாதி மறுப்புத் திருமணங்களே மிகச்சிறந்த வழி என்பதை நான் நம்புகிறேன். ஆனால் தற்போது நடக்கும் பல திருமணங்களின் நாயக, நாயகிகள் சாதி ஒழிப்பின் சமூக, அரசியல் முக்கியத்துவம் குறித்து எந்த அறிவும் இல்லாதவர்களாகவே இருக்கிறார்கள். அவர்களைப் பொறுத்தவரை தம் குடும்பத்தில் இல்லாத நிறமும், அழகும் கொண்ட வாழ்க்கைத்துணையை அடையும் ஆசை மட்டுமே இருப்பதாக தோன்றுகிறது. எனினும் இது அவர்களின் தவறு அல்ல. அவர்களை வழிநடத்தும் அரசியல் தலைமைகளின் தவறு!

முழுமையான சாதி ஒழிப்பு என்பது சாதி மறுப்பு திருமணத்தில் வாழ்த்திப் பேசுவதோடு முடிந்துவிடாமல், சாதி மறுப்புத் திருமணம் செய்த தம்பதிகளின் வெற்றிகரமான மணவாழ்வை உறுதி செய்வதிலும் உள்ளது என்பதை உணர வேண்டும். சாதி மறுப்புத் திருமணம் செய்யவிருக்கும் மணமக்களின் எதிர்காலத்தை உத்தரவாதம் செய்யும் உடலியல், உளவியல் கூறுகள் இருவரிடமும் இருப்பதை உறுதி செய்ய வேண்டும். அதற்கான முன்தயாரிப்பு வேலைகளை தலித் அரசியல் அமைப்புகள் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

இட ஒதுக்கீடு காரணமாக வேலைவாய்ப்புக்கான கல்வி பெறும் தலித் இளைஞர்களில் பலருக்கு இட ஒதுக்கீட்டின் முக்கியத்துவம்கூட தெரிவதில்லை. இவர்களுக்கு சாதி ஒழிப்பு உள்ளிட்ட சமூகக்கல்வியை அளிப்பதன் மூலம் மட்டுமே சாதி மறுப்புத் திருமணங்கள் முழுமையான வெற்றி அடையும்.  படித்தவர்கள் வேலைவாய்ப்பு பெறுவதற்கும், விருப்பமுள்ளவர்கள் சுயதொழில் தொடங்கவும் ஆலோசனையும், வழிகாட்டுதலும் அளிக்கக்கூடிய அமைப்புகள் தேவை. சுய தொழில் செய்பவர்களுக்கான நிதி ஆதாரங்கள், சந்தை ஆகியவற்றை உருவாக்கவும், அடையாளம் காட்டவுமான கட்டமைப்புகள் தேவை.

இதை எல்லாம் திட்டமிட்டு செய்ய வேண்டிய பெரும்பாலான அரசியல் சக்திகள் நாடாளுமன்றத்திலும், சட்டமன்றத்திலும் சில இடங்களை பெறுவதற்காக எதிரிகளிடமே சமரசம் பேசி சரணடையும் இன்றையச் சூழலில் ஃபேண்ட்ரி போன்ற திரைப்படங்கள் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன.  இந்த திரைப்படத்தை ஜீ நிறுவனம் வெளியிட்டுள்ளது. இதன் பின்னே உள்ள அரசியல் மிகப்பெரும் விவாதத்துக்கு உரியதாகும்.

இப்படம் தமிழ்நாட்டில் வணிகரீதியாக திரையரங்குகளில் திரையிடப்பட்டதாக தெரியவில்லை. எனினும் பல சமூக அரங்குகளில் திரையிடப்படுவதாக தெரிகிறது. இந்த திரையிடல்களைத் தொடர்ந்து நடக்கும் விவாதங்கள் இது போன்ற சமூக அநீதிகளைக் கண்டு இதுவரை எதிர்வினையாற்றாத பெரும்பான்மை சமூகத்தினை கேள்வி கேட்பதோடு, சமூக வளர்ச்சிக்கான வழியைத் தேடுவதாகவே தோன்றுகிறது.

இது போன்ற ஒரு படத்தை தமிழில் உருவாக்கி, வணிக ரீதியாக திரையரங்குகளில் வெளியிடுவது இன்றைய நிலையில் சாத்தியம்தானா? என்ற கேள்வி எனக்குள் எழுகிறது. எனினும் இது போன்ற கருத்துள்ள குறும்படங்களாவது உருவாகி மக்களிடம் எவ்வகையிலாவது சென்று சேர்ந்து மனசாட்சி உள்ளவர்களை சிந்திக்க வைப்பது, மனித குலத்திற்கும் – தமிழ் இனத்திற்கும் மிகவும் அவசியம்!

பல்லுயிரிய பாதுகாப்பும், இந்தியாவின் பயன்படாத சட்ட நடைமுறைகளும்..!

“உணவை ஆயுதமாக பயன்படுத்த முடியுமெனில் அதை மகிழ்ச்சியுடன் செய்வோம்!”

      –ஏர்ல் பட்ஸ், 

அமெரிக்காவின் முன்னாள் வேளாண்துறை அமைச்சர்

இந்தியாவின் பிரதான உணவுப் பொருளான நெல்லில் தற்போது எத்தனை வகைகள் இருக்கின்றன தெரியுமா? என்று ஒரு தற்கால விவசாயியிடமோ, நெல் மண்டிக்காரரிடமோ விசாரித்தால் அதிகபட்சமாக சுமார் 100 நெல்வகைகளை பட்டியலிடக்கூடும்.

ஆனால் இந்தியாவில் சுமார் ஒரு இலட்சத்து 20 ஆயிரம் நெல் வகைகள் இருந்துள்ளதாக புள்ளிவிவரங்கள் கூறுகின்றன. விளையும் பகுதியின் மண்வளம், தட்பவெப்ப நிலை உள்ளிட்ட காரணிகளுக்கேற்ப இயற்கையில் உருவான இத்தனை நெல்வகைகளையும் நமது முன்னோர்கள் அடையாளம் கண்டு பட்டியலிட்டு, பாதுகாத்து, பயன்படுத்தி வந்துள்ளனர். இவை அனைத்தும் எங்கே சென்றன?

அரிசி உணவுக்கு தொடர்பே இல்லாத அமெரிக்க பெருமுதலாளிகள் இணைந்து 1960ம் ஆண்டில் பிலிப்பைன்ஸில் ஆரம்பித்த பன்னாட்டு நெல் ஆராய்ச்சி மையத்தின் சதித்திட்டம் காரணமாகவே நமது பாரம்பரிய நெல் ரகங்கள் திட்டமிட்டு திருடப்பட்டு, அழிக்கப்பட்டு உயர் விளைச்சல் ரகங்கள் என்ற பெயரில் தரமில்லாத நெற்பயிர்கள் இங்கே இறக்குமதி செய்யப்பட்டதாகவும், இதில் வேளாண் நிபுணர் என்று போற்றப்படும் எம்.எஸ். சுவாமிநாதன் முக்கிய பங்காற்றியதாகவும் கோவாவைச் சேர்ந்த பிரபல சூழலியல் ஆர்வலர் கிளாட் ஆல்வாரிஸ் “A Great Gene Robbery” என்ற கட்டுரையில் குற்றம் சாட்டியுள்ளார்.

+++

உத்தரபிரதேச மாநிலத்தில் உள்ள பால்லியா மாவட்டத்தில் பல்லாண்டுகாலமாக பயிரிடப்பட்டு வரும் பார்லி (வால் கோதுமை) பயிருக்கு ஜப்பானில் உள்ள சப்போரா என்ற மதுபான ஆலை பேடன்ட் உரிமை பெற்றுள்ளது.

               

பார்லி என்ற சிறுதானியம் வட இந்தியாவில் மிகவும் பரவலாக பயன்படுத்தப்படும் உணவுப் பொருளாகும். புரதச்சத்தும், மேலும் பல சத்துகளும் மிகுந்த பார்லி தமிழ்நாட்டிலும்கூட பிரபலமாகி வருகிறது.

குறிப்பாக பால்லியா மாவட்டத்தில் பயிர் செய்யப்படும் பார்லி பல சிறப்புத்தன்மைகளை கொண்டதாக வல்லுனர்கள் கூறுகின்றனர். குறிப்பாக இந்த பார்லியில் லிபோசைனேஸ்-1 என்ற என்ஸைம் குறைவாக இருக்கிறது. இதன் காரணமாக இந்த பார்லியில் தயாரிக்கப்படும் பீர் எனப்படும் மதுபானம் நீண்ட நாட்களுக்கு புதுப்பொலிவோடு இருக்கும் என்று கூறப்படுகிறது.

ஜப்பான் நாட்டின் தேசிய பல்கலைக்கழகமான ஓகயாமா பல்கலைக்கழகத்தின் விதை வங்கியில் இந்த பார்லி விதைகளை கண்ட சப்போரா நிறுவனம் இதற்கு பேடன்ட் உரிமை பெற்றுள்ளதாக தெரிகிறது. இந்த சப்போரா மதுபான நிறுவனம், பன்னாட்டு விதை நிறுவனமான கார்கில் நிறுவனத்துடன் இணைந்து செயல்படுகிறது.

சுமார் 100 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக உத்தரபிரதேசம், பால்லியா மாவட்டத்தில் பயிரிடப்பட்டுவந்த பார்லி பயிருக்கு, ஜப்பான் நாட்டின் சப்போரா நிறுவனம்  பேடன்ட் உரிமை பெற்றதில் பால்லியா மாவட்ட விவசாயிகளுக்கு எந்த நற்பயனும் ஏற்படவில்லை. அதற்கு பதிலாக இனி இப்பகுதி விவசாயிகள் அந்த பார்லி பயிரை பயிரிடுவதற்கு சப்போரா நிறுவனத்திற்கு ராயல்டி செலுத்தும் நிலை ஏற்படலாம்.

இது ஒரு சிறிய உதாரணம்தான்! இதைப்போல நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளிலும் உள்ள சிறப்பியல்பு வாய்ந்த பல்வேறு பல்லுயிர் இயற்கை வளங்கள் பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் “அறிவுசார் சொத்து” உரிமையாகின்றன.

1994ம் ஆண்டில் வர்த்தகம் தொடர்பான அறிவுசார் சொத்துரிமைக்கான பன்னாட்டு ஒப்பந்தம் [Agreement on Trade Related Aspects of Intellectual Property Rights (TRIPS)] கையெழுத்தானதை தொடர்ந்து உலக வர்த்தகத்தின் போக்கே திசை மாறியது. இந்த ஒப்பந்தம் குறித்து இந்திய நாடாளுமன்றத்தில் எவ்விதமான விவாதமும் நடத்தப்படாமலே, யாருக்கும் எந்த விளக்கமும் அளிக்கப்படாமலே இந்த ஒப்பந்தத்தில் இந்தியாவும் கையெழுத்திட்டுள்ளது..! (இந்த நாடாளுமன்ற தேர்தலில்தான் நாம் அனைவரும் கடமை உணர்வுடன் வரிசையில் நின்று வாக்களித்து நம் விரலை கறைப்படுத்திக் கொண்டுள்ளோம்)

இந்தியாவின் அரசியலமைப்பு சட்டக்கோட்பாடுகளுக்கு எதிரான பல அம்சங்களைக் கொண்ட இந்த ஒப்பந்தம் குறித்து இதுவரை தேவையான அளவில் எத்தரப்பிலும் விவாதங்கள் நடைபெறவில்லை என்பதே உண்மை.

இந்தியாவில் நடைமுறையில் இருந்த பல மனித உரிமைக்கூறுகளை இந்த ஒப்பந்தம் கேள்விக்குறியாக்குகிறது. கல்வி, மருத்துவம் உள்ளிட்ட பல்வேறு அம்சங்களை தனியார்மயமாக்கி அதற்கான விலை கொடுப்பவர்களுக்கு மட்டுமே அவை கிடைக்கும் என்ற நிலையை உருவாக்குகிறது. ஆனால் இது குறித்த எந்த விமரிசனங்களும் நடத்தாமல் ஆண்டுதோறும் ஏப்ரல் 26ம் தேதியன்று அறிவுசார் சொத்துரிமை தினம் கொண்டாடப்பட்டு வருகிறது.

இந்த அறிவுசார் சொத்துரிமை என்ற கருத்தாக்கம் வேளாண்மை மற்றும் மருத்துவம் உள்ளிட்ட பல முக்கிய துறைகளை தலைகீழாக புரட்டிப்போடுகிறது என்றே சொல்லலாம்.

அறிவுசார் சொத்துரிமையின் ஒரு மிகமுக்கியமான பிரிவு பேடன்ட் என்று அழைக்கப்படும் புத்தாக்க உரிமையாகும். புழக்கத்தில் இல்லாத ஒரு புதிய கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்தும் ஒருவருக்கு அதற்கான அங்கீகாரத்தையும், பொருளியல் ரீதியான பலனையும் கொடுப்பதன் மூலம் மென்மேலும் கண்டுபிடிப்புகள் நிகழும் என்ற கருத்தின் அடிப்படையில் இந்த பேடன்ட் உரிமை உருவாக்கப்பட்டது.

இயற்கையில் உருவாகாத, புழக்கத்தில் இல்லாத ஒரு புதிய பொருளை அதற்கான பயன்பாட்டுடன் கண்டுபிடிக்கும் ஒருவருக்கு இந்த பேடன்ட் உரிமை வழங்கப்படுவதாக நம்பப்படுகிறது. இதன் அடிப்படையில் இயற்கையில் உருவாகும் தாவர வகைகளுக்கோ, விலங்குகளுக்கோ, அவற்றின் உறுப்புகளுக்கோ பேடன்ட் உரிமை வழங்கக்கூடாது என்ற தடை விதிக்கப்பட்டது.

எனினும் பெரும் வர்த்தகக்கழகங்களின் நிர்பந்தகளால் இந்த தடையில் ஆங்காங்கே ஓட்டைகள் உருவாக்கப்பட்டன. இதன்படி தாவர, விலங்குகளின் அணு(Cell)க்களில் மனிதத்தலையீடு மூலம் மாற்றம் இருந்தால் அந்த குறிப்பிட்ட அணுக்களுக்கு பேடன்ட் உரிமை வழங்கலாம் என்று விதிமுறைகள் தளர்த்தப்பட்டன.

இதைத் தொடர்ந்து தாவர, விலங்குகளின் மரபணுக்களில் மனிதத் தலையீடு மூலமாக மாற்றம் செய்யும் மரபணு மாற்றுத் தொழில்நுட்பத்திற்கு பேடன்ட் வழங்கும் முறை அமலுக்கு வந்தது. இதை ஆயுதமாக பயன்படுத்தும் மான் சான்டோ உள்ளிட்ட பல பன்னாட்டு வணிக நிறுவனங்கள் உலகில் உள்ள அனைத்து தாவரங்களையும், விலங்குகளையும் தம் அறிவுசார் சொத்துரிமை என்று பதிவு செய்வதற்கான அத்தனை முயற்சிகளையும் மேற்கொண்டுள்ளன.  இந்தியா உள்ளிட்ட அனைத்து நாடுகளிலும் உள்ள பாரம்பரிய தாவர வகைகளை ஏதோ ஒரு விதத்தில் தமது அறிவுசார் சொத்துரிமையாக பதிவு செய்து, அவற்றின் உண்மையான உரிமையாளர்களான விவசாயிகளை வஞ்சிக்கும் செயல்பாட்டிலும் அந்த நிறுவனங்கள் இறங்கியுள்ளன.

பேடன்ட் என்ற பெயரில் பெரும் வர்த்தக்கழகங்கள் உலகில் உள்ள அனைத்து தாவர, விலங்குகளையும் தமதாக்கிக் கொள்ளும் சதித்திட்டத்தை உணர்ந்த பல தரப்பினரும்

மேற்கொண்ட போராட்டத்தை தொடர்ந்து விவசாயிகளின் உரிமைகளை பாதுகாப்பது என்ற பெயரில் சில சட்டங்களை உலக வர்த்தகக் கழகம் அறிமுகம் செய்தது.

இத்தகைய ஒரு சட்டம் இந்தியாவில் அமல் செய்யப்படும் விதத்தைப் பார்ப்போம்.

கடந்த 2002ம் ஆண்டில் இந்தியாவில் அறிமுகம் செய்யப்பட்ட சட்டம், பல்லுயிரியச் சட்டம், 2002 (The Biological Diversity Act, 2002) ஆகும். இந்தியாவின் வளங்களில் ஒன்றான பல்வகைப்பட்ட தாவர, விலங்கு உயிரினங்களையும் இவற்றை போற்றி பாதுகாத்து வரும் பாரம்பரிய அனுபவம் மற்றும் நவீன அறிவியல் அறிவு ஆகியவற்றை பாதுகாப்பதற்காக இந்த சட்டம் கொண்டுவரப்பட்டதாக இந்த சட்டத்தின் முன்னுரையில் கூறப்பட்டுள்ளது. மேலும் இந்த செல்வங்களை பன்னாட்டு நிறுவனங்களோ, வேறு அமைப்புகளோ வணிக ரீதியில் பயன்படுத்தும்போது பன்னெடுங்காலமாக இவற்றை போற்றி பாதுகாத்த மக்களுக்கு உரிய பொருளாதார பலனை அளிப்பதற்கு (Benefit sharing) வழிகாணும் நோக்கமும் இந்த சட்டத்தின் முக்கிய அம்சம் என்று இச்சட்ட முன்னுரையில் கூறப்பட்டுள்ளது.

மத்திய அரசு சார்பில் தேசிய பல்லுயிரிய ஆணையம் அமைத்தல், மாநில பல்லுயிரிய ஆணையங்களை அமைத்தல் இவற்றின் கட்டுப்பாட்டில் ஒவ்வொரு கிராமப் பஞ்சாயத்து அளவிலும் பல்லுயிரிய மேலாண்மைக் குழுக்களை (Bio-Diversity Management Committee) அமைத்தல், இக்குழுக்களின் மூலம் மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடு (People’s Bio-Diversity Register) உருவாக்கி பராமரித்தல் உள்ளிட்டவற்றை நடைமுறைக்கு கொண்டுவருவதே பல்லுயிரியச் சட்டம், 2002-இன் நோக்கமாகும்.

இதன் மூலம் இந்தியாவின் பாரம்பரிய தாவரங்களையோ, விலங்குகளையோ பன்னாட்டு வணிக நிறுவனங்கள் எந்த வகையிலும் களவாடி பேடன்ட் உரிமை பெறுவதை தடுப்பதே இந்த சட்டத்தின் முதன்மை நோக்கமாகும்.

மத்திய அரசின் சார்பில் அமைக்கப்பட்ட தேசிய பல்லுயிரிய நிறுவனம் சென்னையில்தான் இயங்குகிறது. மேலும் அனைத்து மாநிலங்களிலும் மாநில பல்லுயிரிய ஆணையமும் அமைக்கப்பட்டுள்ளது. இவற்றின் செயல்பாடுகள்தான் பெருமளவில் கேள்விக்குரியதாக உள்ளது.

பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக்கான அடிப்படை அலகு உள்ளாட்சி அமைப்புகளில் இயங்கும் பல்லுயிரிய பாதுகாப்பு குழுவாகும். பெண்களுக்கும், பட்டியல் இனத்தவருக்கும் உரிய கட்டாய இட ஒதுக்கீட்டை அளிக்கும் இந்த குழுவின் முக்கியமான பணி, மக்களுடைய பல்லுயிரிய பதிவேடு (People’s Bio-Diversity Register) உருவாக்கி பராமரித்தல் ஆகும். அப்போதுதான் பன்னாட்டு நிறுவனங்களோ, அவற்றின் பிரதிநிதிகளோ இந்தியாவின் பாரம்பரிய செல்வங்களான தாவர வகையையோ, விலங்கு வகையையோ எவ்விதத்தில் பதிவு செய்தாலும் அதைக் கண்டறிந்து தடுக்க முடியும்.

இந்தியாவின் பாரம்பரிய உரிமையான தாவரங்களையோ, விலங்குகளையோ வணிக நோக்கில் பயன்படுத்த வேண்டிய அத்தியாவசிய தேவை ஏற்பட்டால் அதனால் ஏற்படும் லாபத்தில் அந்த அரிய வகை உயிரினத்தை பாதுகாத்து வைத்திருக்கும் சமூக மக்களுக்கும் உரிய பங்கை பெறுவதற்காகவே (Benefit sharing) இத்தகைய மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடு (People’s Bio-Diversity Register) பயன்படுத்தப்பட வேண்டும்.

இந்த பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக் குழு கேரளா போன்ற சில மாநிலங்களில் மிகச்சிறப்பாகவும், தமிழ்நாடு போன்ற பல மாநிலங்களில் மிகவும் கவலைக்குரிய விதத்திலும் செயலாற்றி வருகின்றன.

பல்லுயிரிய பாதுகாப்பு குறித்த விவகாரங்களில் தமிழ்நாட்டின் நிலை மிகவும் கவலைக்குரியதாக உள்ளது. நமது அண்டை மாநிலங்களான கேரளா, கர்நாடகா மற்றும் மத்தியப்பிரதேசம் போன்ற மாநிலங்கள் பல்லுயிரிய பாதுகாப்பில் மிகச்சிறப்பான கவனம் செலுத்தி வருகின்றன.

உள்ளாட்சி அமைப்புகள் ரீதியாக செயல்படவேண்டிய பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக்குழுக்கள் மத்திய பிரதேசத்தில் மிக அதிக எண்ணிக்கையாக 23,743ம், கர்நாடகத்தில் 4,493ம், கேரளாவில் 1043ம் இயங்கி வருகின்றன. தமிழ்நாட்டிலோ வெறும் 13 பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக்குழுக்களே இருப்பதாக தேசிய பல்லுயிரிய ஆணைய இணையம் தெரிவிக்கிறது.

இந்த பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக்குழு சார்பில் உருவாக்கப்பட்ட மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடு (People’s Bio-Diversity Register)-இன் எண்ணிக்கையை பார்ப்போம். மத்திய பிரதேசத்தில் 741, கேரளாவில் 670, கர்நாடகத்தில் 267 மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடுகள் உருவாக்கப்பட்டு அம்மாநிலங்களின் பாரம்பரிய பல்லுயிரிய செல்வங்கள் பதிவு செய்யப்படுகின்றன. தமிழ்நாட்டில் இதுவரை ஒரு மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடுகூட (People’s Bio-Diversity Register) உருவாக்கப்பட்டதாக தெரியவில்லை.

பல்லுயிரிய பாதுகாப்புக்குழு இயங்கும் இடங்களில்கூட அதற்கான அதிகாரங்களோ, நிதி ஆதாரங்களோ வழங்கப்படாமல் தடுக்கும் பணியே மேற்கொள்ளப்படுகிறது. மேலும் மக்கள் பல்லுயிரிய பதிவேடு (People’s Bio-Diversity Register)-இன் சட்ட அதிகாரம் வரையறுக்கப்படாமல் சர்ச்சைக்குரிய ஒன்றாகவே இதுவரை உள்ளது.

இந்தக்குறைகளை நிவர்த்தி செய்ய வேண்டி நாடு முழுவதும் உள்ள சுமார் 300 சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வேளாண்மை அமைப்புகளின் பிரதிநிதிகள் கையொப்பமிட்ட மனு ஒன்று கடந்த 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 8ம் தேதியன்று, அன்றைய மத்திய சுற்றுச்சூழல் மற்றும் வனத்துறை அமைச்சர் ஆ. ராசா அவர்களிடம் நேரில் அளிக்கப்பட்டது. சுமார் 10 ஆண்டுகள் கடந்த நிலையிலும் அந்த மனு இதுவரை யார் கண்ணிலும் படாமல் கிடப்பில் வைக்கப்பட்டுள்ளது.

மத்திய, மாநில அரசுகள் மற்றும் மக்களின் இத்தகைய பொறுப்பற்ற போக்கின் காரணமாகவே, இந்த கட்டுரையில் நாம் ஏற்கனவே பார்த்ததுபோல உத்தரபிரதேச பார்லி பயிருக்கு, ஜப்பான் நாட்டு மதுபான நிறுவனம் பேடன்ட் உரிமை பதிவு செய்கிறது. நம் நாட்டு வேம்புக்கும், பாசுமதி அரிசிக்கும் இன்னும் பல இயற்கை வளங்களுக்கும் பல பன்னாட்டு வணிக நிறுவனங்கள் உலகின் பல நாடுகளிலும், இந்தியாவிலும்கூட பேடன்ட் உரிமைக்கான பதிவுகளை மேற்கொண்டு வருகின்றன.

இதற்காகவே மரபணு மாற்றுத் தொழில் நுட்பம் உள்ளிட்ட தொழில்நுட்பங்களையும் பல்வேறு முறைகேடுகளோடு அறிமுகம் செய்து வருகின்றன. இந்தியா உள்ளிட்ட இயற்கை செல்வங்களைக் கொண்ட நாடுகளின் பாரம்பரிய செல்வங்களை பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் உரிமையாக்கும் பேடன்ட் உரிமை பதிவு செய்யும் முறைகள் அனைத்து நாடுகளிலும் மிகவும் செம்மையாக செயல்பட்டு வருகிறது. இது குறித்த எந்த அடிப்படை புரிதலும் இன்றி தேசிய பல்லுயிரிய ஆணையத்தின் முன்னாள் தலைவர் கண்ணையன் அவரது அலுவலக ரீதியான கடமையையும் பொறுப்புகளையும் மறந்துவிட்டு, “மரபணு மாற்றுத் தொழில்நுட்பத்தை வேளாண்துறையில் பயன்படுத்துவதன் மூலமே உணவு உற்பத்தியை பெருக்கி, ஊட்டச்சத்து பற்றாக்குறையை போக்க முடியும்” என்பது போன்ற தவறான தகவல்களை பதிவு செய்வது மிகவும் கவலைக்குரியதாகும்.

இந்தியாவின் இயற்கை பல்லுயிரிய வளங்களை பாதுகாப்பதற்காக கடந்த 2002ம் ஆண்டில் உருவாக்கப்பட்ட சட்டம், சுமார் 12 ஆண்டுகள் நிறைவடையும் நிலையிலும் அதை முழுமையாக நடைமுறைப்படுத்த எந்த முயற்சியும் எடுக்காமல் இருப்பதை அரசு அமைப்புகளின் தோல்வியாகக்கூட கருதலாம்.

இயற்கையின் கருணையாலும், மக்களின் கூட்டு உழைப்பாலும் உருவான இயற்கைச் செல்வங்களை பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் கயமைத்தனத்திலிருந்து பாதுகாக்கும் சட்ட நடைமுறைகள் அனைத்தும் திட்டமிட்டு பாழடிக்கப்படுகின்றன.

இந்தியாவின் இறையாண்மையை பலியாக கேட்கும் இந்த சதித்திட்டங்கள் குறித்து அரசியல் கட்சியினருக்கோ, அதிகார வர்க்கத்தினருக்கோ, வணிக ஊடகங்களுக்கோ, நீதித்துறைக்கோ, மக்கள் அமைப்புகளுக்கோ எவ்விதமான அக்கறையுமில்லை.

என்ன செய்யப் போகிறோம்?

-சுந்தரராஜன்

(E-Mail: gmail@LawyerSundar.com)

நம்மாழ்வார் என்ற சட்ட ஆய்வாளர்...!

நம்மாழ்வாரை சுமார் 15 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் திருச்சியில் நடைபெற்ற “உலகமயமாக்கல் கொள்கையும், அதனால் இந்தியா போன்ற நாடுகளுக்கு ஏற்படும் விளைவுகளும்!” என்ற கருத்தரங்கில் முதன்முறையாக சந்தித்தேன். அப்போது நான் திருச்சியில் ஒரு தினசரி பத்திரிகையில் செய்தியாளனாக பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். சவுத் ஏஷியன் புக்ஸ், பூவுலகின் நண்பர்கள் போன்ற பதிப்பகங்கள் அப்போது வெளியிட்டிருந்த மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் மூலம் உலகமயமாக்கல் பொருளாதார கொள்கைகளால் ஏற்படவிருக்கும் பிரச்சினைகள் குறித்து ஓரளவு அறிந்திருந்தேன். அந்த நிலையில் நம்மாழ்வார் அவர்கள், உலகமயமாக்கல் கொள்கையால் இந்திய வேளாண்துறைக்கும், விவசாயிகளுக்கும் ஏற்பட்டுவந்த மாற்றங்கள் குறித்து விரிவாகப் பேசினார். அவர் கூறிய கருத்துகளால் க(ல)வரப்பட்ட நான், நம்மாழ்வாரின் அன்றைய பேச்சை செய்தியாக்கினேன்.

பின்னர் சென்னைக்கு தொலைகாட்சிப் பணிக்கு வந்தபின் நம்மாழ்வாருக்கும் எனக்கும் தொடர்பில்லாமல் போனது. செய்தியாளர் பணியைவிட்டு வெளியேறி முழுநேர வழக்குரைஞராக வாழ்க்கை நடத்துவது என்ற முடிவை எடுத்த பின்னர் நண்பர்களுடன் இணைந்து “மனித உரிமை – சுற்றுச்சூழல் நீதிக்கான வழக்கறிஞர் மையம்” என்ற பெயரில் இயங்க முயற்சித்தோம். இதற்கிடையில் சட்டமேற்படிப்புக்கான ஆய்வில் பெர்ஸி ஷ்மெய்சர் (Percy Schmeiser) என்ற கனடா நாட்டு விவசாயி அறிமுகமானார்.

கடந்த 1998ம் ஆண்டு மான்சான்டோ என்ற பன்னாட்டு விதை நிறுவனம் பெர்ஸி ஷ்மெய்சருக்கு எதிராக ஒரு வழக்கு தொடர்ந்தது.  அந்த நிறுவனம் பேடன்ட் உரிமை பெற்றிருந்த மரபணு மூலக்கூறுகள் கொண்ட தானியத்தை பெர்ஸி ஷ்மெய்சர், உரிய ராயல்டியை வழங்காமல் சட்டவிரோதமாக பதுக்கி வைத்துள்ளதாக அந்த வழக்கில் குற்றம் சாட்டப்பட்டது. 

தாம் அவ்வாறு விரும்பி செய்யவில்லை என்றும், அருகாமையில் அந்த நிறுவனத்தின் விதைகளை சாகுபடி செய்திருந்த நிலத்திலிருந்து அந்த மரபணு மூலக்கூறுகள் தம் நிலத்தில் காற்று மூலமோ, பூச்சிகள் மூலமோ பரவி தமது வயலில் ஊடுருவி இருக்கலாம் என்று பெர்ஸி ஷ்மெய்சர் விளக்கம் கூறினார். மேலும் தம் நிலத்தில் அத்துமீறி ஊடுருவிய மான் சான்டோ நிறுவனமே குற்றவாளி எனக் குற்றம் சாட்டிய அவர், தமது நிலத்தை பாழ்படுத்திய மான் சான்டோ நிறுவனம்தான் தமக்கு இழப்பீடு அளிக்க வேண்டும் என்று வழக்காடினார். ஆனால் அவரது மனு தள்ளுபடி செய்யப்பட்டது.

மேலும் மான் சான்டோ நிறுவனம் பேடன்ட் உரிமை பெற்றிருந்த மரபணு மூலக்கூறுகளை உரிய ராயல்டி செலுத்தாமல் பதுக்கி வைத்திருந்தது, அறிவுச் சொத்துரிமை சட்டப்படி குற்றம் என்று கூறிய கனடா நீதிமன்றம், விவசாயி பெர்ஸி ஷ்மெய்சர், மான் சான்டோ நிறுவனத்திற்கு பலகோடி ரூபாய் அபராதம் செலுத்த வேண்டும் என்று தீர்ப்பளித்தது. இதைத் தொடர்ந்து பெர்ஸி ஷ்மெய்சர் மேல்முறையீடு மூலம் மான்சான்டோ நிறுவனத்திற்கு எதிராக தனது சட்டப் போராட்டத்தை தொடங்கினார். அதே நேரத்தில் மான் சான்டோ நிறுவனமும் பல நூற்றுக்கணக்கான விவசாயிகளுக்கு எதிராக வழக்குகளை தொடர்ந்தது.

மான் சான்டோ, பாயர், டு பான்ட் போன்ற பன்னாட்டு விதை நிறுவனங்களின் இந்த அசுரத் தாக்குதல் இந்திய விவசாயிகளின் மீதும் விரைவில் நடக்கலாம் என்ற நிலையில், இது குறித்த விவாத நிகழ்வு ஒன்றை நடத்த திட்டமிட்டோம்.

"மரபணுமாற்றப்பட்ட விதைகள் உழவர்களின் வளர்ச்சிக்கா? அல்லதுபன்னாட்டு வணிக நிறுவனங்களின் வளர்ச்சிக்கா?" என்ற தலைப்பில் நடந்த விவாத நிகழ்வு 17-01-2007 அன்று நடந்தது. லயோலா கல்லூரி பேராசிரியர் முனைவர் வின்சென்ட் நெறியாள்கையில் நடந்த அந்த நிகழ்வில் விவசாயிகள் சார்பில் நம்மாழ்வார், நல்லாக் கவுண்டர், அரச்சலூர் செல்வம், மருத்துவர் சிவராமன் ஆகியோரும், எதிரணியில் வேளாண் தொழில்நுட்பத்தில் முனைவர் பட்டம் பெற்ற பெருமக்களும் கலந்து கொண்டு விவாதித்தனர்.

இந்த விவாதத்தில் உரையாற்றிய நம்மாழ்வார் விவசாயிகள் சந்திக்கும் பல்வேறு அவலங்கள் குறித்து உரையாற்றினார். அதோடு விவசாயிகளின்  அவல நிலைக்கு காரணமான பன்னாட்டு விதை நிறுவனங்கள், அவற்றின் உள்நாட்டு பங்காளிகள், இவற்றை நெறிப்படுத்த வேண்டிய அரசு அமைப்புகள் ஆகியவை இந்தியாவின் எந்தெந்த சட்டங்களை மீறுகின்றன அவ்வாறு சட்டங்களை மீறும் நிறுவனங்கள் – அமைப்புகள் மீது எந்தெந்த சட்டப்பிரிவுகளின் கீழ் வழக்குத் தொடுக்கலாம் என்று தேர்ந்த ஒரு சட்ட மேதையாக பட்டியலிட்டார்.

குறிப்பாக இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தில் உறுப்பு 21 வழங்கும் வாழ்வாதார உரிமைகளை இந்த மரபணு மாற்றுத் தொழில்நுட்பம் முழுமையாக பாதிப்பதை சுட்டிக்காட்டினார். மேலும் இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தின் உறுப்பு 14 உறுதி செய்யும் சமத்துவ உரிமை முழுவதுமாக பறிபோவதையும் அவர் குறிப்பிட்டார். இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் பகுதி 4-இல் உள்ள அரசுக் கொள்கைகளுக்கு வழிகாட்டும் நெறிமுறைகளை மத்திய, மாநில அரசுகள் முற்றிலுமாக புறக்கணிப்பதாக அவர் குற்றம் சாட்டினார். இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தின் குறிக்கோள்களுக்கு எதிராக நடக்கும் ஆட்சிக்கு எதிராக பொறுப்புள்ள குடிமக்கள் குரல் கொடுக்க வேண்டும் என்று நம்மாழ்வார் வலியுறுத்தினார். அவ்வாறு அரசுக் கொள்கைகளுக்கு எதிராக குரல் கொடுப்பது, இந்திய அரசியல் அமைப்புச் சட்டத்தின் பகுதி-4அ- இல் கூறப்பட்டுள்ள குடிமக்களுக்கான அடிப்படை கடமைகளில் வலியுறுத்தப்பட்டுள்ளது என்பதையும் நம்மாழ்வார் சுட்டிக்காட்டினார்.

மரபணு மாற்றுத் தொழில்நுட்பத்தை வேளாண்மையில் அறிமுகம்  செய்வதன் மூலம் நம் நாட்டின் நிலம், நீர், காற்று உள்ளிட்ட சூழல் முழுவதும் மாசுபடுவதை நம்மாழ்வார் விரித்துரைத்தார். இதற்கு காரணமான பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் மீது சுற்றுச்சூழல் சட்டங்கள் மூலம் நடவடிக்கை எடுக்கலாம் என்று கூறிய நம்மாழ்வார், பொதுச்சுகாதாரத்தை பாழ்படுத்தும் இந்த பன்னாட்டு நிறுவனங்கள் மீது இந்திய தண்டனைச் சட்டத்தின் பல்வேறு பிரிவுகளின் கீழும் நடவடிக்கை எடுத்து தண்டனை வழங்க முடியும் என்று குறிப்பிட்டார். இத்துடன் நில்லாமல் நம்பிக்கை மோசடி உள்ளிட்ட சட்டப்பிரிவுகளின் கீழ் வழக்கு தொடர்ந்து இந்த பன்னாட்டு நிறுவனங்களிடம் இழப்பீடு பெறவேண்டும் என்றும் அவர் ஆலோசனை கூறினார்.

மேலும், விதைச் சட்டம் (The Seeds Act,1966), புத்தாக்க உரிமைச் சட்டம்(The Patent Act, 1970), தாவர வகைகள் – விவசாயிகள் உரிமை பாதுகாப்பு சட்டம் (The Protection of Plant Varieties and Farmers Rights Act, 2001), உயிரினவகை வேறுபாட்டுச்சட்டம் (The Biological Diversity Act, 2002), நிலவியல் குறியீடுகளுக்கான சட்டம் (The Geographical Indications of Goods (Registration and Protection) Act, 2001) என்று பல்வேறு பெயர்களில் சட்டங்கள் உருவானாலும் அவை அனைத்தும் விவசாயிகளின் பாரம்பரிய அறிவுச் சொத்துரிமையை பன்னாட்டு நிறுவனங்களிடம் ஒப்படைக்கும் உரிமையாகவே உள்ளது என்பதையும் அம்பலப்படுத்தினார்.

அந்த விவாத அரங்கில் பார்வையாளராக இருந்த பல வழக்கறிஞர்களுக்கும் நம்மாழ்வாரின் உரை பல புதிய சாளரங்களை திறந்து விடுவதாக இருந்தது.

இதைத் தொடர்ந்து எனக்கும் நம்மாழ்வாருக்கும் இடையே நெருங்கிய தொடர்பு ஏற்பட்டது. குறிப்பாக வேளாண்மையில் மரபணுமாற்றுத் தொழில்நுட்பத்தை புகுத்துவதற்கு முன்னோடியாக கத்தரிக்காயில் மரபணுமாற்றுத் தொழில்நுட்பத்தை அறிமுகப்படுத்த மத்திய அரசு முயற்சி செய்தபோது அதற்கு எதிரான நடவடிக்கைகள் சூடுபிடித்தன. இந்த முயற்சிகளில் நானும் வாய்ப்பிருந்த போதெல்லாம் பங்கேற்றேன். இந்த காலகட்டத்தில் நம்மாழ்வாருக்கும் எனக்கும் இடையே இருந்த இடைவெளி குறைந்து நட்பு மலர்ந்தது.

மரபணுத் தொழில்நுட்பத்தை பின் தொடர்ந்து வரும் அறிவுச் சொத்துரிமை தொடர்பாக விதைச் சட்டத்தில் மாற்றங்கள் ஏற்படத்தொடங்கின. பேடன்ட் என்று கூறப்படும் புத்தாக்க உரிமைச் சட்டத்தின் கீழ் உயிருள்ளவற்றையும் பதிவு செய்யும் வகையில் சர்வதேச அளவில் சட்டங்கள் மாற்றம் செய்யப்பட்டன. இது இந்தியாவிலும் எதிரொலித்தது. இந்நிலையில் பெங்களூரு தேசிய சட்டப் பல்கலைக் கழகம், ஹைதராபாத் நல்சார் சட்டப்பல்கலைக்கழகம், திருவனந்தபுரம் வேளாண் பல்கலைக்கழகம் போன்ற இடங்களில் நடந்த சட்டம் சார்ந்த கருத்தரங்குகளில் நம்மாழ்வாரோடு பங்கேற்கும் வாய்ப்பு கிடைத்தது.

இந்த கருத்தரங்குகளில் நிபுணர்களும், ஆய்வாளர்களும் அளிக்கும் கருத்துரைகள் அத்துறை சார்ந்த அறிவை எனக்கு அளித்தன என்பதில் மாற்றுக் கருத்து இல்லை. ஆனால் இந்த கருத்தரங்க நாட்களின் ஓய்வு நேரங்களில் நம்மாழ்வாரோடு உரையாடும் வாய்ப்பு கிடைத்தபோதெல்லாம் அவர் கூறிய பல கருத்துகளே என்னை மாற்றி அமைத்தன. வேளாண் துறையில் பட்டம் பெற்ற நம்மாழ்வார் வேளாண் துறை தொடர்பான சட்டங்களில் நான் இதுவரை பார்த்த எவரை விடவும் அதிகமான அறிவும், அதனை திறனாயும் ஆற்றலும் பெற்றிருந்தார்.

நடைமுறையில் இருந்த குற்றவியல், உரிமையியல் சட்டங்கள் மட்டும் அல்லாது தொழில்நுட்பம் சார்ந்து புதிதாக வந்து கொண்டிருந்த அறிவுச்சொத்துரிமை சட்டங்கள் குறித்த அறிவும், அந்த சட்டங்களை விமரிசனப் பார்வையில் திறனாய்வு செய்யும் ஆற்றலும் அவருக்கு இருந்தது. இது குறித்து அவரிடமே நான் ஆச்சரியப்பட்டு கேள்வி எழுப்பினேன். விவசாயிகள் சட்ட அறிவைப் பெறவேண்டியது இன்றைய காலத்தின் கட்டாயம் என்றுகூறிய நம்மாழ்வார், என்னைப் போன்ற வழக்கறிஞர்கள் செய்ய வேண்டிய தலையாய கடமை தமிழ்நாட்டின் விவசாயிகளுக்கு தேவையான சட்டப் பாதுகாப்பையும், சட்ட அறிவையும் வழங்குவதே என்பதையும் எடுத்துரைத்தார்.

நம்மாழ்வார் உரையாடல் கலையில் மிகவும் தேர்ச்சி பெற்றிருந்தார். அவரோடு உரையாடிய தருணங்கள் என் வாழ்வின் மறக்க முடியாத தருணங்கள். விமர்சனம் செய்வதற்கும், விமர்சனத்தை ஏற்பதற்கும் அவர் தயங்கியதில்லை. ஆனால் அவர் உரையாடும் விதமோ யாருக்கும் எவ்விதக் குறையும் ஏற்படாத சூழலை ஏற்படுத்தும். என்னிடம் அவர் உரையாடும்போது அவரது சந்தேகங்களை ஒரு குழந்தையை போன்ற ஆர்வத்துடன் கேட்பார். 2004ம் ஆண்டு டிசம்பர் 26ம் தேதி சுனாமி இந்தியா உள்ளிட்ட நாடுகளின் கடற்கரைப் பகுதிகளை சூறையாடிய தினத்தில் அன்றைய குடியரசுத்தலைவர் அப்துல் கலாம் சர்ச்சைக்குரிய சட்டதிருத்தம் ஒன்றில் கையொப்பம் இட்டார். அதுவரை ஒரு பொருள் செய்யப்படும் முறைக்கு மட்டுமே புத்தாக்க உரிமை வழங்கப்பட்டு வந்தது. சுனாமி வந்த தினத்தன்று அப்துல் கலாம் கையொப்பம் இட்ட அந்த சட்ட திருத்தத்தின் மூலம்  ஒரு பொருளுக்கே புத்தாக்க உரிமை பெறுவதற்கு வழிவகை செய்யப்பட்டது. இது மருத்துவம் உள்ளிட்ட துறைகளில் கடும் பாதிப்பை ஏற்படுத்தியது. இது குறித்து நம்மாழ்வார் மிக விரிவாக கேட்டறிந்தார்.

நம்மாழ்வாரிடம் நாம் கேள்வி எழுப்பும்போது,  தோளின் மேல் கைபோட்டு உரையாடும் ஒரு தோழனைப் போல் பதில் சொல்வார். அவரது குரலில் அதிகாரத்தின் தொனியோ, உபதேசத்தின் தொனியோ இருந்து நான் பார்த்ததில்லை. ஏமாற்றமோ, அவநம்பிக்கையோ அவரது குரலில் இருந்ததாகவும் எனக்கு நினைவில்லை. உழவர்கள் தற்கொலை போன்ற துயரமான அம்சங்களைப் பேசும்போது மட்டும் அரிதாக அவர் குரலில் ஒருவிதமான வலி தெரியும். எனினும் இதிலிருந்து மீண்டுவிட முடியும் என்ற நம்பிக்கையுடனே அவர் உரையாடலை கொண்டு செல்வார்.

இந்தச் சூழலில் நண்பர் நாகர்கோவில் அசுரன் காலமானதைத் தொடர்ந்து சூழல் ஆர்வலர்கள் இணைந்து நடத்திய இரங்கல் கூட்டத்தில், சற்று தொய்வடைந்திருந்த “பூவுலகின் நண்பர்கள்” அமைப்பை மீண்டும் செயல்படுத்துவது என்று தீர்மானித்து செயல்படத் தொடங்கினோம்.

மரபணு மாற்றத்துக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டிருந்தபோது பூவுலகின் நண்பர்களும், பெண்கள் கூட்டிணைப்பும் இணைந்து அரசியல் கட்சிகளின் தலைவர்களை சந்தித்து பேசுவது என்று முடிவானது. எனக்கு தனிப்பட்ட முறையில் இந்த அரசியல் அமைப்போடும், அரசியல் தலைவர்களோடும் பல முரண்பாடுகள் உள்ளது. இந்த நிலையில் அரசியல் கட்சித் தலைவர்களை சந்தித்து பேசுவது என்பது எனக்கு சாத்தியமா? என்ற கேள்வி எனக்குள் எழுந்தது. இதை நம்மாழ்வாரிடம் கேட்டேன்.

என் கேள்விக்கான பதில் தருவதை தவிர்த்துவிட்டு அவர் என்னிடம் வேறு சில கேள்விகளை கேட்டார். அரசியல் அமைப்பின் நடைமுறை குறித்தும், அரசியல் அமைப்பு சட்டம் குறித்தும் சில கருத்துகளை பகிர்ந்து கொண்டோம். பின் பன்னாட்டு அரசியல் சட்டங்கள் குறித்து சில கேள்விகளை கேட்டார். எனக்கு தெரிந்ததை கூறினேன். இரு நாடுகளுக்கு இடையே முரண்பாடுகள் ஏற்படும்போது அந்த பிணக்குகளை தீர்க்க தூதர்கள் பணியாற்றுவது குறித்தும் உரையாடினோம். உரையாடலின் இறுதியில் இந்தியாவை ஆளும் வர்க்கத்திற்கும், ஆளப்படும் வர்க்கத்திற்கும் இடையில் உள்ள முரண்பாடுகளை களைவதற்கு ஆளப்படும் வர்க்கத்தின் தூதராக அரசியல் தலைவர்களை சந்திக்கும் கடமை பூவுலகின் நண்பர்கள் அமைப்பிற்கு இருக்கிறது. அந்த அமைப்பில் உள்ள எனக்கும் அந்தக் கடமை இருக்கிறது என்று அவர் கூறினார்.

ஒரு தூதனுக்கு தனிப்பட்ட விருப்பு – வெறுப்புகள் இருக்கக்கூடாது என்று கூறிய நம்மாழ்வார், அந்தத் தூதர் யார் சார்பாக பேச்சுவார்த்தை நடத்துகிறாரோ அம்மக்களின் விருப்பு-வெறுப்புகளை நாகரீகமாக கையாள்வதே தூதரின் தலையாய பணி என்று நம்மாழ்வார் எனக்கு உணர்த்தினார். இதை விளக்கும்போது திருக்குறள், வால்டேர் போன்ற அறிஞர்களை மிகச்சரளமாக மேற்கோள் காட்டிப் பேசினார். நம்மாழ்வாரின் இந்த கருத்துரைகள் மரபணு மாற்றத்திற்கு எதிர்ப்பியக்கத்தில் மட்டுமல்லாமல், கூடங்குளம் அணுஉலைக்கு எதிரான போராட்டத்தில் ஈடுபடும் மக்களுக்கு ஆதரவாக அரசியல் தலைவர்களை சந்தித்தபோதும் எனக்கு பயன்பட்டது. இனியும் அவரது கருத்துகள் அவ்வாறே பயன்படும் என்ற நம்பிக்கை பிறக்கிறது.

இங்கே ஒரு விந்தையான ஒற்றுமையையும் குறிப்பிடலாம். அணுசக்திக்கு எதிரான மக்கள் இயக்கத்தின் ஒருங்கிணைப்பாளர் நண்பர் சுப. உதயகுமாரன் எழுதிய “தகராறு – கடந்து சென்றிடும் வழிவகையும், மாற்றியமைத்திடும் நெறிமுறையும்” என்ற நூலும்கூட இதுபோன்று முரண்படும் மனித இனங்களுக்கு இடையே அமைதியை ஏற்படுத்தும் அரசுத்தூதர் பணியைப்பற்றி பேசுகிறது. இரு பெரும் ஆளுமைகள் ஒரு குறிப்பிட்ட அம்சத்தில் ஒத்த சிந்தனை கொண்டிருப்பதும், அவ்விருவரும் எனது மனதுக்கு இனிய நண்பர்களாக இருப்பதும் என் நல்வாய்ப்பே!

நம்மாழ்வாரும், நானும் ஒருமுறை பேசிக் கொண்டிருந்தபோது, இந்தியாவில் விவசாயம் தொடர்பான சட்டங்களின் தொகுப்பு இல்லை என்பது குறித்து பேசிக் கொண்டிருந்தோம். இந்திரா காந்தி தேசிய திறந்தவெளி பல்கலைக்கழகத்தின் சட்டத்துறையில் வேளாண் சட்டங்களின் முதுநிலை பட்டப்படிப்பு அறிமுகம் செய்யவிருப்பதாக அறிவிப்பு வெளிவந்ததையும், பின்னர் அது சந்தடியின்றி மறக்கப்பட்டதையும் அவரிடம் வருத்தத்துடன் பதிவு செய்தேன்.

மத்திய அரசு நேரடியாக நடத்தும் ஒரு பல்கலைக்கழகத்தில் அறிவிக்கப்பட்ட ஒரு முயற்சி அறிவிப்போடு நின்றுபோனதில் வருத்தம் தெரிவித்த நம்மாழ்வார், அதை நாமே முன்னெடுக்கலாமே என்று ஆலோசனை கூறினார். வேளாண் தொடர்புடைய சட்டங்களை தொகுத்த பின்னர் பல்கலைக்கழக நிர்வாகிகளிடம் அவற்றை அளித்து வேளாண் சட்டம் குறித்த சிறப்பு கல்வித்திட்டங்களை  தொடங்கி நடத்துமாறு வலியுறுத்தலாம் என்று ஆலோசனை கூறிய அவர், பட்டமேற்படிப்பு மற்றும் முனைவர் பட்டத்திற்கான ஆய்வு செய்பவர்களை வேளாண் சட்டங்கள் குறித்து ஆய்வு செய்யுமாறு ஊக்கம் அளிக்கலாம் என்றும் ஆலோசனை கூறினார். அவர் வாழ்நாளில் அந்த ஆலோசனையை நடைமுறைப்படுத்தும் வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை.

(படத்தை சொடுக்கினால் பெரிதாகும்)

மேலும் வெளிநாடுகளில் விவசாயிகளுக்கு நன்மை பயக்கும் சட்டங்களை இங்கு அறிமுகம் செய்யவும், இங்குள்ள மக்கள் விரோத சட்டங்களை அறிவுத்தளத்தில் விமர்சனம் செய்து அவற்றிற்கு எதிராக போராடவும் தேவை இருப்பதாக அவர் கருதினார்.

எனினும் நம்மாழ்வாரின் பணிகளை பல தரப்பினரும் தொடர்ந்து செய்யவிருப்பதாக உறுதி ஏற்றுள்ள இன்றைய சூழலில், சட்டம் தொடர்பாக நம்மாழ்வாரின் கருத்துகளையும், ஆலோசனைகளையும் செயல்படுத்துவதற்காக ஒரு படிப்பு மற்றும் ஆய்வு வட்டம் இன்றைய காலத்தின் கட்டாயமாகிறது. அதை நம்மாழ்வாரின் பெயரிலேயே தொடங்குவது குறித்து ஆலோசனைகள் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகிறது. விரைவில் அறிவிப்புகள் வெளியாகும். உங்கள் கருத்துகளையும், ஆலோசனைகளையும், பங்கேற்பையும் அன்புடன் எதிர்பார்க்கிறேன்.

-சுந்தரராஜன், வழக்குரைஞர்

(E-Mail: gmail@LawyerSundar.com)

பாண்டிசேரியின் தனியார் மருத்துவக்கல்லூரி வள்ளல்கள்...!

“பாண்டிசேரியில் உள்ள தனியார் மருத்துவக் கல்லூரி ஒன்றில் மகப்பேறுக்காக செல்லும் ஏழைத் தாய்மார்களுக்கு அந்த மருத்துவக்கல்லூரி சார்பில் சுமார் 7,500 ரூபாய் இலவச உதவித்தொகை  வழங்கப்படுகிறது!”

 -இந்த செய்தியை கேள்விப்பட்டவுடன் உங்களுக்கு என்ன தோன்றும்?

“அடடே! நல்ல செய்தியாக இருக்கிறதே!!” என்றுதானே?

எனக்கும் அப்படித்தான் தோன்றியது. ஆனால் இதை என்னிடம் கூறிய அந்த நண்பரோ, “சற்றுப் பொறுத்திருந்து முழுக்கதையையும் கேளுங்கள்!” என்று கூறினார்.

புதுவை என்பது மிகச்சிறிய ஒரு மாநிலம். இதற்குள் சுமார் 10 தனியார் மருத்துவக் கல்லூரிகள் இயங்கி வருகின்றன. மருத்துவக்கல்லூரி இயங்க வேண்டும் என்றால் மருத்துவமனை மிகவும் அவசியம். மருத்துவமனை இருந்தால்தான் நோயாளிகள் வருவார்கள். நோயாளிகள் வந்தால்தான் மருத்துவம் படிக்கும் மாணவர்களுக்கு “பிராக்டிகல்” வகுப்புகள் நடத்த முடியும்.

புதுவை போன்ற சிறிய மாநிலத்திற்குள் சுமார் 10 மருத்துவக்கல்லூரிகள் இயங்கும்போது அங்கு நோயாளிகளை வர வைப்பது எப்படி என்பதுதான் அதை நடத்தும் நிர்வாகிகளின் தற்போதைய பிரசினை. ஏற்கனவே அங்கு இயங்கி வரும் அரசு மற்றும் தனியார் மருத்துவமனைகளுக்கு செல்லும் நோயாளிகளை தங்களிடம் வரவழைக்க அந்த தனியார் மருத்துவமனைகள் பெரும் முயற்சி செய்து வருகின்றன.

இதன் ஒரு கட்டமாகத்தான் தம்மிடம் வரும் நோயாளிகளுக்கு உதவித்தொகை வழங்கும் திட்டமும் செயல்படுகிறது.

இது பாராட்டத்தக்க நடைமுறைதானே! இதில் என்ன தவறு கண்டீர்? என்று கேட்கக் கூடும்.

உதாரணமாக மகப்பேறு பிரிவை எடுத்துக் கொள்வோம். ஒரு மகப்பேறு மருத்துவமனை என்றால் அதில் பல முக்கியத்துறைகள் இருக்க வேண்டும். மகப்பேறு சமயத்தில் தாய்க்கோ, குழந்தைக்கோ எதிர்பாராத பிரசினைகள் வரக்கூடும். இதை சமாளிப்பதற்கு குழந்தை நல மருத்துவர்களும், அவர்களுக்கு தேவையான மற்ற வசதிகளும் இருக்க வேண்டும்.  இந்த வசதிகளில் பல உரிய நிபுணர்கள், உபகரணங்கள், அடிக்கட்டமைப்பு வசதிகள் போன்ற பல அம்சங்கள் இடம் பெறும்.

ஒரு சிறிய மாநிலத்திற்குள் 10 மருத்துவக்கல்லூரிகள் தேவைதானா என்ற கேள்வி எழலாம். ஆனால் இந்த மருத்துவக்கல்லூரிகள் புதுவை மாநில மக்களுக்கு நன்மை செய்வதற்காக இங்கு துவக்கப்படவில்லை. யூனியன் பிரதேசமாக இருந்த புதுவையில் மருத்துவக்கல்லூரி தொடங்குவதில் இருந்த பலவிதமான சலுகைகள் காரணமாகவே இந்த மருத்துவக் கல்லூரிகள் இங்கு தொடங்கப்பட்டன.  இந்த மருத்துவக் கல்லூரிகளும் முழுவதும் வணிக அடிப்படையிலேயே செயல்படுகின்றன. சேலத்தில் இயங்கும் தனியார் மருத்துவக்கல்லூரியில் மருத்துவப் பேராசிரியர்கள் முதல், துப்புரவுத் தொழிலாளிகள் வரை மூன்று மாதத்திற்கு ஒருமுறைதான் ஊதியமே கொடுப்பார்களாம்.  ஒரு மாநகரத்தில் இருக்கும் ஒரே மருத்துவக்கல்லூரியிலேயே இதுதான் நிலை என்றால் புதுவையில் இயங்கும் தனியார் மருத்துவக்கல்லூரி பணியாளர்களின் நிலையை உங்கள் கற்பனைக்கே விட்டு விடலாம்.

புதுவை போன்ற ஒரு சிறிய பகுதியில் சுமார் பத்து தனியார் மருத்துவக் கல்லூரிகள் இயங்கும்போது தேவையான அளவிற்கு மகப்பேறு, குழந்தை நல நிபுணர்கள் தேவையான அளவுக்கு இருப்பார்களா என்பது கேள்விக்குறிதான். எனினும் மகப்பேறு, குழந்தை நலம் குறித்த பாடப்பிரிவுகளை நடத்த வேண்டும். இதற்கு கருவுற்ற தாய்மார்களை கவரத்தான் உதவித்தொகை போன்ற கவர்ச்சித்திட்டங்கள் தீட்டப்படுகின்றன.

வறுமையில் வாழும் மக்களை கவரும் இந்த மருத்துவமனைகளில்  உரிய நிபுணர்கள் இருக்கிறார்களா..? மற்ற கட்டமைப்புகள் இருக்கின்றனவா...? என்பதெல்லாம் யாருக்கும் தெரியாது. இதையெல்லாம் ஆய்வு செய்ய வேண்டிய அமைப்புகள் இந்தியா போன்ற மக்களாட்சி நாடுகளில் எப்படி செயல்படும் என்பது உங்களுக்கு தெரியுமில்லையா...?

எனவே வரும் கருவுற்ற தாய்மார்களின், அவர்களின் கருவிலுள்ள குழந்தைகளின் “பூர்வ புண்ணிய ஜாதக” பலனுக்கேற்பவே அவர்களின் மகப்பேறும் இருக்கும். குழந்தை நல்லபடியாக பிறந்தால் பிரசினையற்ற மகப்பேறு குறித்து மருத்துவ மாணவர்கள் கற்றுக் கொள்வார்கள். அந்த மகப்பேறு சிக்கலாகி தாயோ, குழந்தையோ அல்லது இருவருமோ இறந்து போக நேரிடலாம். அப்போது மகப்பேறின் போது ஏற்படும் பிரசினைகள் குறித்து மருத்துவ மாணவர்கள் பாடம் கற்றுக் கொள்வார்கள்.

அந்த மருத்துக்கல்லூரியில் அவசியம் இருக்க வேண்டிய நிபுணர்கள் குறித்தோ, மற்ற அடிக்கட்டமைப்பு வசதிகள் குறித்தோ அந்த மருத்துக்கல்லூரியில் மகப்பேறுக்காக அனுமதிக்கப்படும் ஏழைப் பெற்றோர்களுக்கு தெரிய வாய்ப்பில்லை. நெருக்கடியின்போது உரிய மருத்துவ சிகிச்சை அளிக்கப்படாததால் தாம் ஆளாகும் துன்பங்கள் குறித்தும் அம்மக்கள் எக்காலத்திலும் உணரப்போவதில்லை. மேலும், மகப்பேறின் போது தாயோ, குழந்தையோ அல்லது இருவருமோ இறந்துவிட்டால் “உதவித்தொகை” சில ஆயிரங்கள் அதிகம் கிடைக்கும்.

மருத்துவர்களுக்கான ஹிப்போகிரடீஸ் உறுதிமொழி குறித்தோ, சட்டரீதியான கடமைகள் குறித்தோ மருத்துவக்கல்லூரி நிர்வாகமோ, அங்கு பணியாற்றும் பேராசிரிய பெருமக்களோ, மாணவர்களோ கவலைப்பட போவதில்லை.

இத்தகைய “தரமான” மருத்துக்கல்லூரிகளில் படித்துத்தேறும் மருத்துவர்கள் எவ்வாறு தங்கள் மருத்துவப்பயிற்சியின்போது செயல்படுவார்கள் என்பதெல்லாம் கற்பனை செய்ய முடியாத அம்சங்கள்.

உரிய நிபுணர்களோ, மற்ற அடிக்கட்டமைப்பு வசதிகளோ இல்லாமல் மகப்பேறுக்கு தாய்மார்களை ஏன் இந்த மருத்துவக்கல்லூரி சார்ந்த மருத்துவமனைகளில் அனுமதிக்கிறார்கள் என்ற கேள்வி எழுந்துவிடக்கூடாதல்லவா..? அதற்காகத்தான்

ஏழைத்தாய்மார்களுக்கு இலவச மகப்பேறு. அத்துடன் கூடுதலாக இலவச உதவித் தொகையும்.

இதெல்லாம் இந்திய மருத்துவக் கவுன்சிலுக்கோ, மத்திய – மாநில அரசுகளுக்கோ தெரியுமா? தெரியாதா...?

மேரா பாரத் மஹான்...!